Happy of niet echt op het werk?
Onderzoek toont dat weinig mensen hun werk graag doen, slechts 1 op 6 is gelukkig op zijn werk. De boodschap lijkt duidelijk: investeren in geluk op het werk! We willen dat iedereen zich goed voelt! Een mooi voornemen: waardering uiten, aardig doen tegen elkaar, … maar kunnen we daar ook te ver in gaan? We denken misschien ook dat we lief moeten zijn voor elkaar om niet aan de oorzaak te liggen van onaangename gevoelens bij de ander.
Toen ik begon met verbouwen, had mijn vader me gesuggereerd om mensen niet alleen beloftes te laten doen maar ook om te tekenen dat ze deze inderdaad ook nakomen. En indien ze deze beloftes duidelijk niet nakomen, ze hiervoor verantwoordelijkheid opnemen op de een of andere manier. Mijn vaders suggestie ‘voelde’ niet goed. Ik wilde vertrouwen geven aan de mensen met wie ik werkte, als vorm van respect. En als ze aangaven dat iets zou afgewerkt zijn binnen de 6 maanden ging ik ervan uit dat ze dat ook zouden doen.
Ik denk nu aan de trap in mijn huis, een mooie trap. 6 maanden vond ik lang, maar goed, het leek me de moeite waard om zo lang te wachten. Lang? Uiteindelijk heeft het 18 maanden geduurd voor mijn trap er stond.
Misschien had ik het moeten weten toen ik zag dat er in de kleine lettertjes van de overeenkomst stond dat een late levering nooit tot betwisting van de bestelling kon leiden. Ik mijn vertrouwen gegeven en was mijn deel van de deal nagekomen: het afgesproken bedrag betalen. Het aandeel van zij die de trap leverden? De trap is er wel gekomen, maar dan een jaar later. Dat ging gepaard met natuurlijk eindeloos veel excuses en beloftes en beloftes die steeds niet werden nagekomen en die voorzichtig maar zeker steeds verder opschoven in de tijd. Gelukkig zijn er 2 trappen in mijn huis!
Ik denk aan mijn vaders advies. Ik ben er niet op ingegaan. Ik wou lief zijn, ik wou dit niet vragen om de ander geen onaangename gevoelens te bezorgen en geen spanningen te krijgen. Maar het gaat niet om lief zijn. Prioriteit geven aan lief zijn kan aan de basis liggen van onuitgesproken ontgoochelingen. Het wordt uit de weg gegaan.
Als je echt bent, ga je niets uit de weg, ook niet de minder leuke dingen. Je weet dat het niet je fout is als iemand zich ‘not happy’ voelt als je over moeilijkere dingen (bijvoorbeeld het niet nakomen van afspraken) spreekt. Het is natuurlijk niet fijn, maar wel nodig. Je kan je niet beperken tot ‘fijn’. Je betaalt uiteindelijk een prijs voor dit kort geluk: op termijn grotere pijn.
Echt zijn vraagt om vaak korte pijn te accepteren, wetende dat je kiest voor langer en dieper geluk. Het geluk van echtheid, waarbij je volledig ja zegt aan een wereld met meevallers en tegenvallers. Je bent minder op jezelf gefocust maar eerlijk met het grotere plaatje. Je gaat geen feedback uit de weg, ook niet als deze bedreigend lijkt voor wat je vertelt over jezelf. Ja, we hebben allemaal een verhaal over onszelf, dit is ons gekende zelf. Hoe we onszelf zien of vaak willen zien. En dit komt niet altijd overeen met hoe anderen ons zien, of komt niet overeen met de realiteit. Je hoeft wat de ander zegt natuurlijk niet zomaar persoonlijk te nemen, maar kan je onderzoeken waar je misschien niet eerlijk bent met jezelf? Welk verhaal maak je om jezelf te verdedigen? Is dit waar je voor wilt staan? Misschien wel…
En als ik nu trappen zou maken voor anderen en een termijn zou beloven: zou ik dan willen tekenen en mij akkoord verklaren om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn beloofde termijn? Als ik echt betrokken ben met de ander en echt wil zijn, oprecht betrokken wil zijn, dan zou dit de enige optie zijn, zonder daarom boos te zijn op de ander. Ik zou het als mijn aandeel zien. Dus ja, waarom het dan ook niet vragen aan de ander…